Πολιτικές ανησυχίες

ΔΙΛΗΜΜΑ: To go or not go... on a strike?

Σε κάθε δίλημμα που συναντώ στη ζωή μου, φέρνω στο νου μου σαν εικόνα μια ζυγαριά με δυο τασάκια. Στο κάθε τάσι "φορτώνω" τα υπέρ και τα κατά της κάθε μου επιλογής. Σκέφτομαι λοιπόν τι με συμφέρει και αποφασίζω.

Αυτή τη φορά, στην απεργία της 24/2/2010 νομίζω ότι θα πάω αντίθετα στο ρεύμα, σαν το σολωμό! Τα προβλήματα του κλάδου μας δε σώζονται με μια απεργία 2 και 3 ημερών, πόσο μάλλον μίας ημέρας όπως η μεθαυριανή. Έτσι κι αλλιώς, δεν ιδρώνει καν τ' αυτάκι τους! Μόνο που θα τους "ταΐσουμε" με τους μισθούς μας (λέω για το 50ρικο που θα χάσουμε, κάπου 70 μεικτά) και τίποτ' άλλο! Σιγά μη νοιαστούν ποτέ για το τι θέλει ο λαός! Κονομάνε αυτοί; Εμάς γραμμένους μας έχουνε!

Πάνε οι εποχές που η απεργία ήταν όπλο και δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου! Πάνε οι εποχές που έτρεμαν καρέκλες και κυβερνήσεις από τον ξεσηκωμένο λαό! Τώρα το μόνο που τους νοιάζει είναι όχι το πώς θα ικανοποιήσουν τα αιτήματα των απεργών, αλλά πώς θα καταστείλουν την απεργία. Γι' αυτό και οι μόνες αντιδράσεις των εκάστοτε πολιτικών είναι να στέλνουν τα ματ να ρίχνουν δακρυγόνα και ξύλο σε συνταξιούχους, αγρότες, οικοδόμους, καθηγητές, φοιτητές και κάθε λογής διαμαρτυρόμενους πολίτες!

Το κράτος μας σε λίγα χρόνια θα πάψει να υφίσταται ή μπορεί και να 'χει πάψει από καιρό και να μην το 'χουμε καταλάβει ακόμα. Στα σχολεία μας, τα παιδιά μαθαίνουν ότι τα στοιχεία που απαρτίζουν την έννοια του κράτους είναι τρία: χώρα, λαός, εξουσία.

Χώρα: Χρόνια τώρα λαθεμένες πολιτικές κινήσεις και κενά της εξωτερικής πολιτικής μας (οργανωμένο έγκλημα ή εγκληματική αμέλεια) έχουν αφήσει περιθώρια να τίθενται τα σύνορα της χώρας μας υπό αμφισβήτηση σε διάφορες περιοχές. Αναφέρω χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της Βόρειας Ηπείρου, της Ίμβρου, της Τενέδου, των Ιμίων κλπ.

Λαός: Ο λαός της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια έχει αναμιχθεί σε τέτοιο βαθμό με λαούς άλλων εθνών, που έχει πάψει να είναι πλέον ελληνικός λαός. Με τους ρυθμούς εισροών αλλοδαπών στη χώρα μας και την ταυτόχρονη υπογεννητικότητα των Ελλήνων, είναι πολύ πιθανόν ο λαός της Ελλάδας σε λίγα χρόνια να αποτελείται σε μεγαλύτερο ποσοστό από αλλοδαπούς παρά από Έλληνες (αμερικανοποίηση).

Εξουσία: Αν και στο δημοκρατικό πολίτευμα η εξουσία πηγάζει από το λαό, κατά ένα διαολεμένο τρόπο στην Ελλάδα τα ισχυρά πολιτικά πρόσωπα προέρχονται από 2-3 οικογένειες και πλαισιώνονται από ένα τσούρμο γραφικούς και αδίστακτους χρηματολάγνους εισοδηματίες που εναλλάσσονται ανάλογα με τις εποχές. Ανεξάρτητα από τα ονόματά τους, είναι πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι και πάντα έχουν στο νου τους πώς να "κερδίσουν" εις βάρος του λαού.

Με ένα τόσο σαθρό και ασταθές κράτος, πώς περιμένω εγώ, ένας απλός άνθρωπος, να βρω το δίκιο μου; Με μία απεργία; Δε νομίζω. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν τους. Μόνο εγώ μπορώ να με εκπροσωπήσω. Ξέρω τι θέλω από το κράτος που ανήκω και σίγουρα το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να μου το προσφέρει.